rozdział 2

Ten dzień nie zaczął się specjalnie dobrze. O 8 miałam zajęcia, więc musiałam wstać co najmniej przed siódmą. Gdy już wykonałam podstawowe poranne czynności, zeszłam do kuchni przygotować kolejną uzależniającą dawkę kofeiny. Usiadałam przy stole, obok okna i otworzyłam nową gazetę, którą wcześniej zostawił tata przed wyjściem do pracy. Jeden nagłówek szczególnie przykuł moją uwagę. ,,Pięćdziesiąt ofiar szerzącej się niczym koszmar zarazy w Afryce’’.

Biedni ludzie, pomyślałam. Chociaż teraz pewnie są szczęśliwi. A przynajmniej bardziej niż tu, w rzeczywistości. Nie muszą się martwić o to czy terroryści znajdą ich wioskę i zabiją rodziny. Teraz wszyscy razem zamieszkają w bezpieczniejszym miejscu. Nie czują ani bólu, ani tęsknoty. Gdybym do nich dołączyła, także byłabym szczęśliwa. Musiałabym tylko przejechać jednym z tych wielkich kuchennych i ostro zakończonych ostrzy po żyłach oraz buzującej w nich krwi. Jedno szybkie draśnięcie.

Już zaczęłam wstawać z krzesła, by drżącą ręką złapać za rękojeść noża, gdy usłyszałam tubalne zbieganie ze schodów.

Opamiętałam się momentalnie.

Nagle dotarło do mnie to, co zamierzałam zrobić. Znów zaczęłam mieć myśli samobójcze. Mój terapeuta twierdzi, że to okres dojrzewania, młodzieńczy bunt. Ale to tylko ja znam prawdę. Zaczęło się od tego momentu, kiedy pomogłam Kominiarzowi.

Gdy zobaczyłam to światło, tą euforię na jego twarzy, gdy jasność go dotknęła, zapragnęłam tego samego. Każdej nocy to wspomnienie wracało do mojej podświadomości w postaci snu. Za każdym razem budziłam się drżąca, z potokiem łez na twarzy.

Moje rozmyślania przerwał głos Jeremiego.

- Nalej mi kawy. – bardziej stwierdził niż poprosił mój brat bliźniak.

Gdy nie odpowiedziałam opryskliwie, jak to miałam w zwyczaju podczas sprzeczek z nim, Jer wyraźnie się zaniepokoił.

W naszych relacjach bratersko-siostrzanych to najbardziej dziwiło ludzi. Mianowicie mam na myśli to, że możemy kłócić się za dnia jak i w nocy. Ale gdy przyjdzie moment zwątpienia i samotności, jedno zawsze będzie przy drugim. Nie wiem jak Jer to robi, ale zawsze jest przy mnie gdy go najbardziej potrzebuję. Jest niczym anioł. Mój własny stróż. Obroni przed złem, a pozwoli tylko dobru wedrzeć się do środka mej duszy. Tyle, że nic nie wie o duchach.

Uśmiechnęłam się do niego lekko, mając nadzieję, że to go przekona.

No cóż, nadzieja matką głupich. Mój brat nie dał się przekonać moim ,, uśmiechem ‘’. Podszedł do mnie, delikatnie dotknął ramienia, po czym spojrzał głęboko w oczy.

Za to go najbardziej nienawidziłam i najmocniej kochałam. Nie wymuszał na mnie odpowiedzi, chciał żebym sama się otworzyła. Doceniałam to, że nie ingeruje zbytnio w moje sprawy. Jednak czasem chciałam, żeby wydusił ze mnie prawdę. Żeby zdjął z moich barków to ciężkie brzemię jakim jest samotna wyprawa w głąb siebie. Bo sama nigdy całej prawdy mu nie powiem.

- Po prostu jestem zmęczona. Niezbyt się wyspałam.

Po części mówiłam prawdę. Ostatnio coraz częściej budzę się w środku nocy, przestraszona i nie pamiętająca snu.

Nie miałam ochoty na rozmowę, więc prędko wyjaśniłam, że spieszę się na zajęcia i w biegu opuściłam dom. Nie zawracałam sobie głowy samochodem, do liceum miałam blisko. W końcu świeże powietrze też dobrze mi zrobi.

 *  *  *

Byłam zaledwie dwie przecznice od szkoły, gdy to się stało. Minęłam skrzyżowanie przy którym stała biblioteka z wielką białą sową na szyldzie i miałam zamiar przejść na drugą stronę ulicy, gdy ją zobaczyłam. Słodką chochliczą twarz o delikatnych rysach okalały blond, prawie białe, loki. Przy jasnej karnacji i białych włosach, brązowo-czarne spojrzenie najbardziej rzucało się w oczy. Ale nie dla mnie. Nie przejmowałam się nawet średniowieczną beżową, ale bardzo zabrudzoną, suknią. Nawet rubinową plamą w okolicach klatki piersiowej, mimo iż przeczuwałam, że to krew. Chciałam wyprzeć to, co się działo naprawdę. Bo co z tego, że inni jej nie widzą? Co z tego, że pani Malchut właśnie przeszła przez piękną dziewczynę i nawet tego nie poczuła? To pewnie wytwór mojej wyobraźni - myślałam gorączkowo. I mimo, że wiedziałam co to znaczy, nie chciałam w to wierzyć. Bo to mogło znaczyć tylko jedno. Duchy znów potrzebowały mojej pomocy.

 *  *  *

Myślałam, że gdy podejdę do pięknej nieznajomej, ona się spłoszy i rozwieje niczym wiatr. Czy co tam robią duchy. Jakże się pomyliłam. Dziewczyna, teraz zauważyłam że mogła mieć około czternastu lat, nieznacznie się uśmiechnęła i gestem ręki nakazała, bym poszła za nią. Szłyśmy przed siebie w milczeniu. Ja się nie odezwałam, bo nie wiedziałam co mam powiedzieć. Jej ta głucha cisza najwyraźniej nie przeszkadzała.

Byłyśmy już w lesie, dość głęboko. W oddali zamajaczył jakiś kształt. Powoli podchodziłyśmy do niego. Owy kształt okazał się mała, drewnianą chatką. Taką, w której zwykle mieszkają mordercy w horrorach. Blondynka za pomocą swoich pozagrobowych zdolności, otworzyła zamek w drzwiach. Gdy je pchnęła, głośno zaskrzypiały. Ten odgłos nie dodawał odwagi. Najbardziej w świecie pragnęłam się wycofać. Jednak gdybym tak postąpiła, okazałabym się zwykłym tchórzem, a to dziecko pałętałoby się po świecie bez wszelkiej nadziei. Z oszalałym ze strachu sercem, weszłam na ganek i dotknęłam starych drzwi. I nie wiele myśląc zajrzałam do chaty, nie wiedząc co czeka mnie w środku.

Tak, wiem. Rozdział = beznadzieja.
Ale to dopiero początek. W 3 rozdziale będzie się dziać dużo więcej.Ale UWAGA !
Jeśli mam dodawać dalszą część historii Meredith, chciałabym wiedzieć co wy, czytelnicy, myślicie o całym opowiadaniu. Ja nie dodaję tego dla siebie, w końcu znam całą historię.
Nie mówię ile ma być komentarzy, bo nie wiem ile osób czyta moje wypociny. Ale proszę każdego komu to się podoba, lub doradzi mi co powinnam poprawić, zostawić komentarz.


A jeśli ktoś chce być powiadamiany o nowych notkach lub chce żebym dodała go do ulubionych, niech napisze w spamowniku.