Rozdział 1

Nie pamiętam kiedy pierwszy raz zobaczyłam ducha. W końcu nie codziennie spotyka się popalonego faceta w stroju kominiarskim, błagające żeby mu pomóc, więc powinnam mieć tą datę zakodowaną w pamięci. Ale nie. Nie pamiętam daty tamtego dnia, dnia który pragnęłabym cofnąć. Dnia w którym moje życie zmieniło się diametralnie. Ale za to pamiętam każdy najdrobniejszy szczegół ze spotkania z Panem Kominiarzem. A zaczęło się tak niewinnie.

,,Idę szkolnym korytarzem do pracowni chemicznej. Mam w tamtej chwili okienko, a chcę na spokojnie pouczyć się do testu z geometrii którą powinnam mieć za godzinę. W świetlicy jest zebranie gazetki szkolnej, a w bibliotece dwójka chłopaków z 3s wydaje dzikie odgłosy przy jakiejś grze komputerowej. Pamiętam, że panna Sparks o 13.30 ma 2 godziny wolności, więc myślę że nikt nie będzie miał mi za złe jeśli pół godziny spędzę ucząc się na matmę. Wdrapuje się na schody prowadzące na 2 piętro. Sala panny Sparks znajduje się na końcu korytarza. Idąc między ścianami pomalowanymi na zgniłą zieleń, czuję na sobie czyjś wzrok. Oglądam się za siebie raz, potem drugi lecz nikogo nie zauważam. Z szybko bijącym sercem wchodzę do klasy numer 31. Siadam w ławce na końcu sali, zaraz przy oknie. Chcę mieć dobry widok do wejścia przy bramie, gdyby panna Sparks postanowiła skrócić sobie lunch. Powolnym, mozolnym ruchem wyciągam podręcznik od geometrii. Ze środka wypada kartka. Nie pamiętam, żebym coś tam chowała, więc schylam się po nią. Z głową pod krzesłem zauważam za sobą parę osmolonych brązowych butów. Przestraszona szybko podnoszę głowę zapominając, że mam nad sobą drewnianą ławkę. Nie zwracam uwagi na ból skroni tylko od razu odwracam się do tyłu. Może nie zauważyłam butów jak szybko siadałam – wmawiam sobie. Modlę się, żeby tam były. Spoglądam na ziemię. Nic. Tylko czysta, wypolerowana podłoga. Serce bije mi jak oszalałe. Długo wpatruję się w pustą przestrzeń, po czym jak z bicza strzelił łapię podręcznik i torbę i wypadam z klasy. W tempie ekspresowym zbiegam po schodach i wychodzę na świeże powietrze. Cały czas czuję, że ktoś mnie obserwuje. Nie zawracam sobie swojej ciągle obolałej głowy po bliższym spotkaniu z ławką, dalszymi lekcjami. Musze się wydostać poza teren szkoły. Idę pod bramę, sprawdzić czy ochroniarz się gdzieś w tamtych okolicach nie szwęda. Na moje szczęście go nie ma. Kieruję się szybkim, niespokojnym krokiem do miasta. Mam nadzieję, że tam przestanę czuć się obserwowana. Idę szosą, kiedy 10-15 metrów przede mną, zauważam dziwny kształt. Podchodzę bliżej zaciekawiona, jak i wystraszona. Kiedy jestem wystarczająco blisko, zamieram. Mój oddech przyśpiesza, za to serce prawie przestaje bić. Na środku szosy stoją zabłocone brązowe buty. Zaczynam biec, lecz miasto wydaje się takie odległe, że dobiegnięcie wydaje się prawie nie możliwe. Nagle potykam się o kamień. Nogę przeszywa mi ból, więc podciągam nogawkę. Widzę otwartą ranę z której wystaje kawałek szkła po butelce z alkoholem. Mogę mieć tylko nadzieje, że nie zainfekuje mi kończyny. Szybko spoglądam w stronę z której przybyłam. Butów nie ma. Boję się, a serce chyba jeszcze bardziej, bo nie chce się uspokoić. Odwracam głowę o 180 stopni. Miasto już widać. Podciągam się na rękach. Udaje mi się wstać, więc powoli kieruje się w stronę cywilizacji. Na szczęście mój dom nie znajduję się w centrum, lecz na miłym osiedlu na obrzeżach. W takim tempie powinnam dotrzeć tam w 20 minut. Nagle przede mną pojawia się mężczyzna w stroju kominiarskim. Na oko 40 lat. Ma całą popaloną skórę, a kostium zwęglony. Pod brudem i osadem, rozpoznaję że ma brązowe włosy i przenikliwe niebieskie oczy. ,,Pomóż mi przejść na druga stronę ‘’– mówi, a jego oddech śmierdzi stęchlizną. Myślę, że to jakiś pijak lub jest umysłowo chory a ja z nim utknęłam na środku szosy z ranną nogą i nie wiem jak się z tego wyplątać. A jeśli jest seryjnym mordercą ? Albo gwałcicielem ? – takiego typu pytania przelatują mi przez głowę niczym tornado, niszcząc wszystko inne na swojej drodze. Powoli go okrążam, podczas gdy on opowiada mi jakieś niestworzone historie w których mówi, że jego żona i dzieci ucieszą się gdy go znów zobaczą. Wreszcie mam przed sobą wolną drogę. Nie zważając na pulsujący ból w nodze, biegnę ile mi sił Bóg dał. Minęło zaledwie 10 sekund od mojego startu, gdy coś niezwykle silnego złapało mnie za włosy i pociągnęło pół metra w górę. Przy uchu słyszę zgrzytliwy głos Pana Kominiarza :

- Chciałaś uciec ? W czasie kiedy ja opowiadam ci dlaczego utknąłem na tym świecie z takimi bezczelnymi bachorami jak ty ?! Masz mnie wysłać z powrotem !! – ostatnie dwa zdania krzyczy mi w twarz. Łzy płyną mi po niej wodospadem, ale teraz najmniej się nimi przejmuje. Myślę o rodzicach. Co oni zrobią jeśli ten psychol mnie zabije ? A Jeremy ? Mój brat zapewne będzie się obwiniał, że nie dobrze mnie pilnował. Przed sobą mam już ten obraz: zgarbione plecy Jeremiego, kaptur na głowie i słuchawki w uszach. Nie zwraca na nikogo uwagi. Tylko idzie szybkim, pewnym krokiem przed siebie. W końcu dotarł tam gdzie planował. Stoi na cmentarzu przy czarnym jak noc grobie. Meredith Vanessa Light – zmarła zadźgana przez psychola. Łzy płyną mu po policzkach. Wyciąga z kieszeni bordowej bluzy mały nóż kempingowy, który przykłada powoli do żył.

Nie!!! Nie mogę już więcej na to patrzeć. Nie pozwolę żeby Jeremy miał tak umrzeć, nie za mnie. Spoglądam w twarz swojego przyszłego kata. Chyba nie tego się spodziewał, bo cofa się zaskoczony. Niestety zanim zdąże cokolwiek postanowić, Kominiarz się opanowuje i znów stoi przy mnie.

- Widzę, że się już uspokoiłaś. A więc zatem proszę powiedz mi.

Nie rozumiem, myślę. Ale w końcu to psychol. Jego nikt nie zrozumie. Zastanawiam się co odpowiedzieć żeby go nie zdenerwować, ale nie przychodzi mi do głowy nic oprócz nie grzecznego :

- Co ?

Mam nadzieję, że go nie uraziłam.

- Powiedz. Mi. Jak. Przejść. Na. Drugą. Stronę. – wycedza każde słowo, widocznie próbując zachować tę odrobinę cierpliwości którą zatrzymał. Nie wiem ani tym bardziej nie rozumiem o co mu chodzi, więc odpowiadam pierwsze co przychodzi mi do głowy.

- No, musisz .. Yyy … zobaczyć światło.

- Wcale nie światło !! To nie działa ! Nie widzę żadnego cholernego światła ! – najwidoczniej pokłady jego cierpliwości właśnie się wykończyły. Podchodzi do mnie jednym susem, łapie za kołnierz płaszcza i rzuca z niewiarygodną siłą o drzewo, które spokojnie wegetuje przy drodze. Tak bardzo się boję, gdy zaczyna do mnie podchodzić, że nie kontroluje słów które wychodzą z moich ust.

- Wypędzam Cię ! W imię bogini, która obdarowała mnie mocą wzroku, każę Ci opuścić świat ludzki i zaznać spokoju w Zaświatach ! – krzyczę, a w głowie kręci mi się od upadku.

Myślę, że Kominiarz podejdzie do mnie i znowu zacznie świrować i wyżywać się na moim obolałym ciele. Ale nie, on patrzy na coś przed naszymi ciałami. W końcu wytężam wzrok i widzę najpiękniejszą rzecz na świecie. Ciężko to opisać inaczej niż biała poświata. Jasna łuna kojarząca mi się tylko z eterem. W czasie gdy ja patrzę na paranormalne zjawisko, Kominiarz powoli do niego podchodzi. Gdy się orientuję co robi, pragnę wejść tam razem z nim. Obraca się do mnie i puszcza mi oczko. Muszę mieć bardzo zdezorientowaną minę, bo się głośno śmieję. Muszę przyznać, że ma bardzo sympatyczny śmiech. Prawie normalny.

- Właśnie o to mi chodziło. Dziękuję, Meredith Vanesso Light. Będziesz dobrym nekromantą. – mówi, po czym przekracza niewidzialny próg łuny. Wtedy widzę go po raz ostatni.’’

Od tamtego wydarzenia minęło wiele czasu, a ja duchów więcej nie widziałam. Psycholog mówił, że mogłam mieć po prostu zmęczony organizm, a ja powoli zaczynałam w to wierzyć . Aż do teraz. Bo po drugiej stronie ulicy stała kobieta z wielką rubinową plamą na beżowej średniowiecznej sukni i patrzyła wprost na mnie.